Habia unha vez un conto que
contaba o mundo enteiro
Había unha vez un conto que contaba o mundo
enteiro.
Ese conto en realidade non era un só, senón
moitos máis que
comezaron a poboar o mundo coas súas historias
de nenas
desobedientes e lobos seductores, de zapatiños
de cristal e
príncipes namorados, de gatos inxeniosos e
soldadiños de
chumbo, de xigantes bonachóns e fábricas de
chocolate.
Poboárono de palabras, de intelixencia, de
imaxes, de
personaxes extraordinarios. Permitíronlle rir,
asombrarse,
convivir. Cargárono de significados. E dende
aquela eses
contos continuaron multiplicándose para
dicirnos mil e unha
veces “Había unha vez un conto que contaba o
mundo enteiro…”
Ao ler, ao contar ou ao escoitar contos
estamos exercitando
a imaxinación, coma se fose necesario
adestrala para mantela
en forma. Algún día, seguramente sen que o
saibamos, unha desas
historias acudirá ás nosas vidas para
ofrecernos solucións creativas aos
obstáculos que se nos presenten no camiño.
Ao ler, ao contar ou ao escoitar contos en voz
alta tamén estamos repetindo un ritual moi antigo que cumpriu
un papel fundamental na historia da
civilización: facer comunidade. Ao redor deses contos reuníronse as
culturas, as épocas e as xeracións para dicirnos
que somos un só os xaponeses, os alemáns e os mexicanos;
aqueles que viviron no século XVII e nós que
lemos un conto en Internet; os avós, os pais e os fillos. Os contos
énchennos por igual aos seres humanos, a pesar
das nosas enormes diferencias, porque todos somos, no
fondo, os seus protagonistas.
Ao contrario dos organismos vivos, que nacen,
se reproducen e morren, os contos, que xorden colmados de
fertilidade, poden ser inmortais. En especial
aqueles de tradición popular que se adecúan ás circunstancias,
ao contexto do presente no que son contados ou
reescritos. Trátase de contos que, ao reproducilos ou
escoitalos, os converten nos seus coautores.
E había unha vez, tamén, un país cheo de
mitos, contos e lendas que viaxaron polos séculos, de boca en
boca, para exhibir a súa idea da creación,
para narrar a súa historia, para ofrecer a súa riqueza cultural, para
excitar a curiosidade e encher de sorrisos os
beizos. Era tamén un país no que poucos dos seus poboadores
tiñan acceso aos libros. Pero esa é unha
historia que xa empezou a cambiar. Hoxe os contos están chegando
cada vez máis a recunchos afastados do meu
país, México. E ao atoparse cos seus lectores están cumprindo
co seu papel de facer comunidade, facer
familia e facer individuos con maior posibilidade de ser felices.
Traducción: Eva Lozano Carpente
Este libro me
gustó mucho desde el principio y también era muy divertido. Casi no tuve que
usar el diccionario y además era muy fácil de leer.
